segunda-feira, 30 de julho de 2012

Cinematógrafo: Ποτέ την Κυριακή (Nunca aos domingos)


E agora o filme que, nos anos 60, deu a coñecer Grecia ao resto de Europa. O seu tema principal (Τα παιδιά του Πειραιά, Os nenos do Pireu) é das cancións máis coñecidas do mundo. Unha comedia que retrata o espírito dos gregos: un norteamericano decide investigar a evolución de Grecia desde o pasado clásico ao século XX, no entanto no camiño encontra unha marabillosa e excéntrica muller, Ília, que entrega o seu amor a todos os que chegan ao porto do Pireu, claro que ela nunca traballa aos domingos. Un retrato cómico e serio da forma de ser dos gregos modernos, que aínda se emocionan coa música e o baile e con Eurípides ou Sófocles.
Para buscala en español, o seu título é "Nunca en domingo".

Cinematógrafo: Zorba o grego


Sen maiores comentarios, aqui deixo un filme magnífico, baseado nunha novela magnífica do magnífico cretense Nikos Kazantzakis. Música tamén magnífica e famosísima. Sempre é posíbel (des)aprender a vivir outra vida en Grecia.
Un fragmento da novela, o momento en que o protagonista encontra a Zorba no Pireu:

Lo que me causó mayor impresión fueron sus ojos: burlones, ávidos, fulgurantes. Por lo menos, así me parecieron.
       No bien se cruzaron nuestras miradas –dijérase que confirmaba la creencia de que yo era precisamente la persona que él buscaba-, el desconocido alargó con firme movimiento el brazo y abrió la puerta. Pasó por entre las mesas con paso vivo y elástico y se detuvo ante mí.
-¿De viaje? –me preguntó-. ¿Para dónde? ¿A la ventura?
-Voy a Creta. ¿por qué me preguntas?
-¿Me llevas contigo?
       Lo observé con fijeza. Mejillas hundidas, mandíbula fuerte, pómulos salientes, cabellos grises rizados, ojos brillantes y avizores.
-¿Por qué? ¿Para qué me servirías?
       Se encogió de hombros.
-¡Por qué! ¡Por qué! –dijo desdeñoso-. ¿Acaso no puede el hombre, a fin de cuentas, hacer algo sin por qué? ¿Sólo por gusto? Pues bien, empléame, digamos, como cocinero. ¡Sé preparar muy buenas sopas!
       Me eché a reír. Agradábanme sus modales y sus palabras cortantes. Las sopas también me gustaban. No estaría mal, pensaba yo, que me llevara a este desmadejado hombretón hasta aquella lejana costa solitaria. Sopas y charlas… Daba la impresión de no haber rodado poco por esos mares de Dios: algo así como un Simbad el marino… Me gustó.
-¿En qué piensas? –me dijo sacudiendo la cabezota-. Llevas tú también unas balanzas ¿no? Tienes que pesar las cosas, gramo por gramo ¿verdad? ¡Vamos, hombre, decídete, ánimo!
       Estaba de pie, frente a mí, el flaco gigantón, y me cansaba levantar la cabeza para hablar con él. Cerré el Dante.
-Siéntate –le dije-. ¿Tomas una salvia?
       Se sentó, posando cuidadosamente el envoltorio en una silla cercana.
-¿Salvia? –dijo con desprecio-. ¡Patrón, un ron!
       Se bebió el ron a sorbitos, conservándolo un tiempo en la boca para saborearlo, luego dejándolo bajar lentamente para que le calentara las entrañas. Sensual, pensé, pero refinado.
-¿Qué oficio tienes? –le pregunté.
-Cualquier oficio: los que exige el uso de los pies, o de las manos, o de la cabeza, todos. ¡ No faltaría sino que uno escogiera oficio!

(De la novela Zorba el griego, ediciones Alianza-Carlos Lohlé, Buenos Aires, 1973. Madrid, 1991)


 

sábado, 28 de julho de 2012

Sintagma: documentario sobre a crise grega



Magnífico documentario sobre a crise grega. Terrible e deseperado, no entanto podemos ao mesmo tempo repasar moito do vocabulario visto durante o ano académico: a tradución española vai por cima do grego e é posíble escoitar palabras como: πόνος, δρόμος, πολύ, μεγάλα, ἄνθρωποι, etc., etc.

sexta-feira, 27 de julho de 2012

Cinematógrafo: Topkapi

Divertidísima comedia de policías e ladróns protagonizada por Melina Mercuri e Peter Ustinov. A pesar de contar xa con medio século, segue a ser entretida e permite deleitarnos con fermosas imaxes do norte de Grecia e da cidade de Istambul. A historia é simple: un grupo de ladróns pretende roubar unha preciada xoia do tesouro do palacio de Topkapi. O trailer en inglés dá unha boa idea do que imos ver. Encontrala seguro que é fácil nalgunha páxina de descargas.

segunda-feira, 23 de julho de 2012

Cinematógrafo: Το κορίτσι στον τοίχο (A moza da parede)


Mesmo que non sexa un filme, senón unha curtametraxe, introduzo aquí un exemplo dos novos creadores gregos: unha historia de amor entre dous grafitis e, no medio, un home de vida moi aburrida. Con lendas en inglés.

Mi último tango en Atenas


Do grupo APURIMAC, un tango en español construído con léxico grego, unha denuncia lírica da terrible situación que están a vivir os gregos. Unha proba máis do que Grecia nos deu e do que agora Europa lle devolve: catástrofe, traxedia, hipocrisía, paranoia democrática, necroloxía...

sábado, 21 de julho de 2012

Cinematógrafo: Nύφες (Novias por encargo; ingl. Brides)


 Baseada en feitos reais, este filme de Pantelís Vúlgaris conta a historia das mozas pobres que, a comezos do século XX, cruzaban o Atlántico para casaren nos EUA con inmigrantes gregos aos que coñecían só por carta e fotografía. A metade dos diálogos son en inglés, e  Martin Scorsese encargouse da produción executiva, por iso non foi nominado a mellor filme estranxeiro nos Oscar de 2004. A non perder e a practicar tamén o inglés! 

sábado, 14 de julho de 2012

Cinematógrafo: Πολίτικη κουζίνα (Un toque de canela)


Abrimos unha nova sección no blogue: Cinematógrafo. Desde aquí iránse recomendando filmes gregos ou que se desenvolvan en Grecia. O primeiro é Un toque de canela, fermosísimo filme sobre a vida dos últimos gregos de Istambul, antes e despois da expulsión de Turquía cando o confilcto de Chipre. A historia dunha vida. Para vela seguro que vós sabedes onde encontrala.

(O seu título orixinal significa "cociña de Constantinopla", pensa que para os gregos bizantinos e modernos Constantinópolis é a gran πόλις; de feito o topónimo Istambul procede da frase εις την Πόλιν, istinbolin, segundo a pronunca moderna, ou sexa, "á Cidade").

sexta-feira, 13 de julho de 2012

Biblioteca grega básica: A Odisea

Las andanzas y aventuras de Odiseo, vividas en el lapso de diez años que duró su regreso al hogar tras una activa participación en la guerra de Troya, conforman la apretada trama, casi novelesca, de uno de los grandes monumentos de nuestro patrimonio intelectual. Probablemente compuesta a fines del siglo VIII a.C., la Odisea nos adentra en un mundo real, el Mediterráneo antiguo, pero repleto de peligros y poblado por seres fabulosos: magas, ninfas, gigantes, monstruos... Los avatares marinos del héroe en esta segunda gran epopeya griega alejan a Odiseo (Ulises desde los romanos) de los escenarios de la épica, para situarlo en un ámbito fantástico, más próximo al mundo maravilloso de los cuentos de misterio. Y ellos se encargan de poner a prueba la astucia y la audacia del protagonista, retratado con sutileza en sus matices, al tiempo que configuran los jalones de un viaje que es paradigma de crecimiento personal.

segunda-feira, 9 de julho de 2012

Biblioteca grega básica: Ática e Megáride

Para viaxares este verán sen te mover da casa, unha exhaustiva descrición -ás veces demasiado pormenorizada- das rexións de Ática e Megáride: monumentos, mitos locais, costumes, etc.


La obra de Pausanias debe ser entendida desde su concepción patriótica. Dicha obra, dividida en diez libros, se conoce globalmente como Descripción de Grecia. El autor griego nos ofrece una serie de lo que modernamente llamaríamos guías de viajes, aunque en ellas no se limita a recitar un monótono catálogo de espacios y monumentos, sino que va mucho más allá. Preocupado por ofrecer textos amenos, Pausanias construye sus páginas con valor literario. Nos ofrece una descripción cuidada de lugares que se ve enirquecida con mitos e historias relacionadas con ellos. En ese contexto se inscribe su libro Ática y Megáride, en el que, siguiendo un itinerario marcado, Pausanias despliega ante nuestros ojos estas dos importantes regiones de la Grecia continental, describiéndolas físicamente, pero también haciéndonos partícipies de su historia y su cultura.
El escritor griego Pausanias vivió en el siglo II d.C., es decir en uno de los momentos de mayor esplendor del dominio romano sobre el Mediterráneo. Ante esta abrumadora evidencia, Pausanias se unió a la corriente de quienes querían contribuir a conservar el alto estatus que la lengua y la cultura griegas aún poseían, pero que empezaban a perder.